Αναρωτιέμαι τι περιμένεις από τη χρονιά που μόλις καλωσορίσαμε. Να φτιάξουν τα πράγματα; Χλομό. Να μη φαλιρίσουμε; Ακόμη χλομότερο. Να σου φτάσουν τα λεφτά για να ζήσεις; Όνειρο απατηλό. Αυτό που μου κάνει ολοένα και μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι όλοι ζούμε απλώς περιμένοντας: Τον μεσσία, την τρόικα, την εφορία, την απόλυση, την έξωση, το λουκέτο. Με υπομονή, επιμονή και μοιρολατρία περιμένουμε να πάμε από το κακό στο χειρότερο. Χωρίς στην πραγματικότητα να κάνουμε το παραμικρό για να αποτρέψουμε το μοιραίο. Στα λόγια; Εκεί όλοι διαπρέπουμε κάνοντας επανάσταση στα social media, στις παρέες μας τα βράδια, στους κολλητούς μας στο γραφείο, στους φίλους μας που μόλις απολύθηκαν προσφέροντας δωρεάν λόγια παρηγοριάς και αλληλεγγύης. Και
μετά τίποτα. Όσο ακόμα μπορούμε να τρώμε γαλοπούλες και κουραμπιέδες, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα. Μούγγα στη στρούγκα επικρατεί σε όλο της το μεγαλείο, ακόμα και με φυτευτό πρωθυπουργό, ακόμα και με το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, ακόμα και με την τρόικα να εκβιάζει ανερυθρίαστα απαιτώντας ακόμα χυδαιότερα μέτρα. Δεν μας πειράζει να φαλιρίσει η χώρα, αρκεί να μη φαλιρίσει η πάρτη μας. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να δούμε για να ξεσηκωθούμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει; Τον παππού και τη γιαγιά μας να πεθαίνουν απ’ το κρύο και την πείνα; Τα δικά μας τα παιδιά να λιποθυμούν από πείνα στα σχολεία; Όσο το έλλειμμα αληθινής αλληλεγγύης μεγαλώνει, όσο η κοινωνική συνείδηση παραμένει σε σημείο μηδέν, όσο ο πολιτισμός μας είναι εγωκεντρικά κλειστοφοβικός, τόσο τα δεινά μας θα μεγαλώνουν. Δεν αρκούν πλέον ούτε τα λόγια ούτε ο άκρατος ατομισμός που μας χαρακτήριζε όλα τα χρόνια. Χρειάζεται να δούμε επιτέλους τον διπλανό μας για να σηκωθούμε όρθιοι. Διότι σήμερα είμαστε σκυμμένοι, απαθείς, μουδιασμένοι. Και μη μου πείτε ότι οι ευκαιριακές εξεγέρσεις της περασμένης χρονιάς οδήγησαν κάπου. Ή οι απεργίες. Ή το κίνημα «Δεν πληρώνω». Όλα αυτά ήταν πάρα πολύ λίγα, σχεδόν μηδαμινά, μπροστά σ’ αυτά που υφίσταται η χώρα μας κι εμείς οι ίδιοι. Μακάρι το 2012 να φέρει μαζί του την επίγνωση ότι χωρίς κοινωνική συνείδηση είμαστε λαός ξεγραμμένος. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε, αρχίζοντας από μικρά, καθημερινά πράγματα. Ο καθένας στον βαθμό που μπορεί να νοιαστεί όχι μόνο για το δικό του εισόδημα, αλλά και γι’ αυτό που έχασε ο διπλανός του. Εμπράκτως και όχι στα λόγια. Όσο πιο πολλά «ναι» λες στον διπλανό σου τόσο πιο πολλά «όχι» θα πεις εκεί που πρέπει. Ναι, αγαπούλα. Τα ψέματα τελείωσαν.
ΠΗΓΗ: http://topontiki.gr
μετά τίποτα. Όσο ακόμα μπορούμε να τρώμε γαλοπούλες και κουραμπιέδες, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα. Μούγγα στη στρούγκα επικρατεί σε όλο της το μεγαλείο, ακόμα και με φυτευτό πρωθυπουργό, ακόμα και με το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, ακόμα και με την τρόικα να εκβιάζει ανερυθρίαστα απαιτώντας ακόμα χυδαιότερα μέτρα. Δεν μας πειράζει να φαλιρίσει η χώρα, αρκεί να μη φαλιρίσει η πάρτη μας. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να δούμε για να ξεσηκωθούμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει; Τον παππού και τη γιαγιά μας να πεθαίνουν απ’ το κρύο και την πείνα; Τα δικά μας τα παιδιά να λιποθυμούν από πείνα στα σχολεία; Όσο το έλλειμμα αληθινής αλληλεγγύης μεγαλώνει, όσο η κοινωνική συνείδηση παραμένει σε σημείο μηδέν, όσο ο πολιτισμός μας είναι εγωκεντρικά κλειστοφοβικός, τόσο τα δεινά μας θα μεγαλώνουν. Δεν αρκούν πλέον ούτε τα λόγια ούτε ο άκρατος ατομισμός που μας χαρακτήριζε όλα τα χρόνια. Χρειάζεται να δούμε επιτέλους τον διπλανό μας για να σηκωθούμε όρθιοι. Διότι σήμερα είμαστε σκυμμένοι, απαθείς, μουδιασμένοι. Και μη μου πείτε ότι οι ευκαιριακές εξεγέρσεις της περασμένης χρονιάς οδήγησαν κάπου. Ή οι απεργίες. Ή το κίνημα «Δεν πληρώνω». Όλα αυτά ήταν πάρα πολύ λίγα, σχεδόν μηδαμινά, μπροστά σ’ αυτά που υφίσταται η χώρα μας κι εμείς οι ίδιοι. Μακάρι το 2012 να φέρει μαζί του την επίγνωση ότι χωρίς κοινωνική συνείδηση είμαστε λαός ξεγραμμένος. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε, αρχίζοντας από μικρά, καθημερινά πράγματα. Ο καθένας στον βαθμό που μπορεί να νοιαστεί όχι μόνο για το δικό του εισόδημα, αλλά και γι’ αυτό που έχασε ο διπλανός του. Εμπράκτως και όχι στα λόγια. Όσο πιο πολλά «ναι» λες στον διπλανό σου τόσο πιο πολλά «όχι» θα πεις εκεί που πρέπει. Ναι, αγαπούλα. Τα ψέματα τελείωσαν.
ΠΗΓΗ: http://topontiki.gr
Καθε πολιτισμος που εκφυλιζεται πεθαινει, στην δικη μας περιπτωση η Νεοελληνικη ιστορια δεν φαινεται να παραγει πουθενα πολιτισμο,μονο αυτο το εκτρωμα του Ελληνοχριστιανισμου η ακριβεστερα του Εβραιοελληνοχριστιανισμου που αναπαραγει με σταθερη ποιοτητα χαμερπεις δουλους του Θεου,ποιου Θεου?του καθε αφεντη φοβισμενους υποτακτικους.Δεν χρειαζεται να ειναι κανεις μαντης για να προβλεψει το μελλον,ποιο μελλον?Αυτο ομως δεν θα με εμποδισει να αγωνιστω με ολες μου τι δυναμεις,γιατι αν δεν ειναι νικη αυτο τοτε τι ειναι νικη?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πιο πολλές θρησκείες μέσω των κληρικών τους (που συχνά-πυκνά τις προσαρμόζουν όπως τους βολεύει)υπόσχονται πολλά πράγματα μετά το θάνατο αν ακολουθήσουμε τα προστάγματα τους.Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν αυτά τα προστάγματα.Πιστεύω πως το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά αν υπάρχει ζωή πριν από αυτόν.Ζούμε πραγματικά ή σερνόμαστε σαν τα σκουλήκια ζητώντας το έλεος του κάθε αφέντη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το αν είναι νίκη να αγωνίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις σου αφιερώνω φίλε μου αυτό το βίντεο
http://www.youtube.com/watch?v=SZzDwhsMxHw
Σ'ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μου.