βράχια, στο δρόμο για τη σωτηρία. Αναμφισβήτητα σκληρές εικόνες. Σκέψου όμως μόνο για μια στιγμή, αν στη θέση τους ήταν ένα γνωστό σου πρόσωπο. Ένα μέλος της οικογένειάς σου. Σκέψου για κλάσματα του δευτερολέπτου και μόνο, ακόμα και τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση. Και σκέψου όλα αυτά, όταν θα ακούς να μας λοιδορούν και να μας μισούν, επειδή μόνο και μόνο η ανάγκη μας έκανε μετανάστες. Και πολλούς από εμάς, στο δρόμο για τη ξενιτιά, μας βρήκε ο θάνατος. Στη θάλασσα και στη στεριά. Άνθρωποι, είμαστε κι εμείς άνθρωποι.
Υ.Γ
Κάποτε η ένταση του ανθρώπινου πένθους για μια τραγωδία σχετιζόταν με την εγγύτητα κυρίως στον τόπο της τραγωδίας και το μέγεθος του αριθμού των θυμάτων.Σήμερα σχετίζεται με την συχνότητα τηλεοπτικής προβολής της και πιθανόν το χρώμα και την οικονομική κατάσταση των νεκρών.Η θαυμάσια αποκτηνωμένη Κοινωνία του Θεάματος.
Aπό social media
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου