Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από κείμενο του Alfredo Bonanno, το οποίο
περιέχεται στο βιβλίο "Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, εθνικισμός και
ταξική συνείδηση" από τις εκδόσεις επαναστατική αυτοοργάνωση. Θεωρώ την
ανάγνωση του βιβλίου απαραίτητη για κάθε αναρχικό αλλά φυσικά και για
κάθε προβληματιζόμενο άνθρωπο. Επειδή υπάρχει σύγχυση στον αναρχικό χώρο
σχετικά με το εθνικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα παραθέτω
ένα απόσπασμα απ'το εν λόγω κείμενο προς σκέψη και προβληματισμό.
Πολεμήσαμε συχνά κάποιο ιδεαλιστικό αναρχισμό που μιλάει για παγκόσμια επανάσταση, για πράξεις πίστης, για διαφωτισμό, και που, στην ουσία, απορρίπτει τον αγώνα του προλεταριάτου και είναι αντιλαϊκός. Δίχως συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό περιεχόμενο, αυτός ο αναρχισμός γίνεται ένας ατομικός και μυθολογικός φιλανθρωπισμός. Όλος ο πλανήτης καταλήγει να θεωρείται σαν μια βιολογική μονάδα και οι συζητήσεις καταλήγουν σε μια στείρα αναγνώριση της αποφασιστικής δύναμης και της ανωτερότητας του αναρχικού ιδανικού απέναντι σ’ όλα τα’ άλλα ιδανικά. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ιστορικό ον, που γεννιέται και ζει σε μια συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση. Αυτό τον τοποθετεί σε ορισμένες σχέσεις με τις οικονομικές, κοινωνικές, γλωσσικές και εθνικές δομές κτλ, πράγμα που έχει πολύ σημαντικές συνέπειες για τα πεδία της επιστήμης, του φιλοσοφικού στοχασμού και της συγκεκριμένης δράσης. Το πρόβλημα της εθνικότητας γεννήθηκε από αυτή την ιστορική διάσταση και δεν μπορεί να αποσπασθεί από αυτή δίχως να συσκοτιστούν τελείως τα ίδια τα θεμέλια του αναρχικού φεντεραλισμού. Ο Μπακούνιν έγραφε: «Κάθε λαός, όσο μικρός και αν είναι, διαθέτει τον δικό του χαρακτήρα, τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής, ομιλίας, αίσθησης, σκέψης και εργασίας και αυτός ο χαρακτήρας, ο ιδιαίτερος τρόπος ύπαρξής του είναι ακριβώς η βάση της δικής του εθνικότητας: είναι το αποτέλεσμα του συνόλου της ιστορικής ζωής και όλων των συνθηκών του ζωτικού περιβάλλοντος αυτού του λαού, ένα καθαρά φυσικό και αυθόρμητο φαινόμενο.» […] Μ’ αυτό τον τρόπο η εθνική απελευθέρωση προχωρεί πέρα από την απλή εσωτερική από-αποικιοποίηση και επιτίθεται στη πραγματική κατάσταση της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, εντάσσοντας το στόχο της καταστροφής του πολιτικού κράτους σε μια επαναστατική διάσταση. […] Ο εθνικός πολιτισμός δεν είναι ο πολιτισμός όλων όσων είναι γεννημένοι ή ζουν στην ίδια περιοχή και μιλούν την ίδια γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός αυτών που, στα πλαίσια μιας δοσμένης ομάδας υφίστανται την ίδια εκμετάλλευση. Ο εθνικός πολιτισμός είναι ταξικός πολιτισμός. […] Το αναρχικό πρόγραμμα που αφορά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα είναι πολύ ξεκάθαρο: αυτός ο αγώνας δεν θα πρέπει να καταπιαστεί με τη δημιουργία ενός «ενδιάμεσου σταδίου» προς την κοινωνική επανάσταση διαμέσου του σχηματισμού νέων εθνικών κρατών. Οι αναρχικοί αρνούνται να πάρουν μέρος σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, συμμετέχουν σε ταξικά μέτωπα που μπορούν να εμπλακούν ή όχι σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Ο αγώνας πρέπει να επεκταθεί στην εγκαθίδρυση, στις απελευθερωμένες περιοχές, οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δομών, που θα βασίζονται σε φεντεραλιστικές και ελευθεριακές οργανώσεις. […] Οι αναρχικοί πρέπει να προσφέρουν όλη τους την υποστήριξη, συγκεκριμένη όσον αφορά τη συμμετοχή, θεωρητική όσον αφορά αναλύσεις και μελέτες, στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, ξεκινώντας από την αυτόνομη οργάνωση των εργατών, εκθέτοντας την ταξική αντιπαράθεση με τον σωστό τρόπο, δηλαδή χωρίς να κάνουν διακρίσεις όσον αφορά την εθνική αστική τάξη και θέτοντας σαν πρόγραμμα την ομοσπονδιακή οικοδόμηση της μελλοντικής κοινωνίας που πρέπει να προέλθει από την κοινωνική επανάσταση.
πηγή http://www.phorum.gr
Πολεμήσαμε συχνά κάποιο ιδεαλιστικό αναρχισμό που μιλάει για παγκόσμια επανάσταση, για πράξεις πίστης, για διαφωτισμό, και που, στην ουσία, απορρίπτει τον αγώνα του προλεταριάτου και είναι αντιλαϊκός. Δίχως συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό περιεχόμενο, αυτός ο αναρχισμός γίνεται ένας ατομικός και μυθολογικός φιλανθρωπισμός. Όλος ο πλανήτης καταλήγει να θεωρείται σαν μια βιολογική μονάδα και οι συζητήσεις καταλήγουν σε μια στείρα αναγνώριση της αποφασιστικής δύναμης και της ανωτερότητας του αναρχικού ιδανικού απέναντι σ’ όλα τα’ άλλα ιδανικά. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ιστορικό ον, που γεννιέται και ζει σε μια συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση. Αυτό τον τοποθετεί σε ορισμένες σχέσεις με τις οικονομικές, κοινωνικές, γλωσσικές και εθνικές δομές κτλ, πράγμα που έχει πολύ σημαντικές συνέπειες για τα πεδία της επιστήμης, του φιλοσοφικού στοχασμού και της συγκεκριμένης δράσης. Το πρόβλημα της εθνικότητας γεννήθηκε από αυτή την ιστορική διάσταση και δεν μπορεί να αποσπασθεί από αυτή δίχως να συσκοτιστούν τελείως τα ίδια τα θεμέλια του αναρχικού φεντεραλισμού. Ο Μπακούνιν έγραφε: «Κάθε λαός, όσο μικρός και αν είναι, διαθέτει τον δικό του χαρακτήρα, τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής, ομιλίας, αίσθησης, σκέψης και εργασίας και αυτός ο χαρακτήρας, ο ιδιαίτερος τρόπος ύπαρξής του είναι ακριβώς η βάση της δικής του εθνικότητας: είναι το αποτέλεσμα του συνόλου της ιστορικής ζωής και όλων των συνθηκών του ζωτικού περιβάλλοντος αυτού του λαού, ένα καθαρά φυσικό και αυθόρμητο φαινόμενο.» […] Μ’ αυτό τον τρόπο η εθνική απελευθέρωση προχωρεί πέρα από την απλή εσωτερική από-αποικιοποίηση και επιτίθεται στη πραγματική κατάσταση της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, εντάσσοντας το στόχο της καταστροφής του πολιτικού κράτους σε μια επαναστατική διάσταση. […] Ο εθνικός πολιτισμός δεν είναι ο πολιτισμός όλων όσων είναι γεννημένοι ή ζουν στην ίδια περιοχή και μιλούν την ίδια γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός αυτών που, στα πλαίσια μιας δοσμένης ομάδας υφίστανται την ίδια εκμετάλλευση. Ο εθνικός πολιτισμός είναι ταξικός πολιτισμός. […] Το αναρχικό πρόγραμμα που αφορά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα είναι πολύ ξεκάθαρο: αυτός ο αγώνας δεν θα πρέπει να καταπιαστεί με τη δημιουργία ενός «ενδιάμεσου σταδίου» προς την κοινωνική επανάσταση διαμέσου του σχηματισμού νέων εθνικών κρατών. Οι αναρχικοί αρνούνται να πάρουν μέρος σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, συμμετέχουν σε ταξικά μέτωπα που μπορούν να εμπλακούν ή όχι σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Ο αγώνας πρέπει να επεκταθεί στην εγκαθίδρυση, στις απελευθερωμένες περιοχές, οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δομών, που θα βασίζονται σε φεντεραλιστικές και ελευθεριακές οργανώσεις. […] Οι αναρχικοί πρέπει να προσφέρουν όλη τους την υποστήριξη, συγκεκριμένη όσον αφορά τη συμμετοχή, θεωρητική όσον αφορά αναλύσεις και μελέτες, στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, ξεκινώντας από την αυτόνομη οργάνωση των εργατών, εκθέτοντας την ταξική αντιπαράθεση με τον σωστό τρόπο, δηλαδή χωρίς να κάνουν διακρίσεις όσον αφορά την εθνική αστική τάξη και θέτοντας σαν πρόγραμμα την ομοσπονδιακή οικοδόμηση της μελλοντικής κοινωνίας που πρέπει να προέλθει από την κοινωνική επανάσταση.
πηγή http://www.phorum.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου