Πάντα χρειάζεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Ο κόσμος έχει ανάγκη να προσωποποιεί την απειλή ή τον εχθρό, ώστε να μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Η εξουσία από την άλλη, η εκάστοτε εξουσία στην εκάστοτε εποχή, βολεύεται με το να πετάει ένα πρόσωπο η μια κοινωνική ομάδα στον όχλο, ώστε η οργή να διαθλάται προς άλλες διευθύνσεις.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος δήλωσε προχθές ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, στερώντας από τον λαό του την ευχαρίστηση να τον ψηφίσει, μετά από δύο χρόνια ύψιστης προσφοράς στο έθνος ως αντιπρόεδρος της συνέλευσης. Ο κ. Πάγκαλος, επί δύο χρόνια, βρίσκεται συνεχώς στο μάτι του κυκλώνα, με τις απανωτές δηλώσεις και πράξεις του και τις απαντήσεις σε αυτές, απαντήσεις που ξεκινούν με μπινελίκια και καταλήγουν σε ιπτάμενα γαλακτοκομικά προϊόντα.
Ο κ. Πάγκαλος, ήταν κλασσικό μοντέλο αποδιοπομπαίου τράγου. Επι χρόνια, προκαλούσε συνεχώς και αδιαλείπτως με τις δηλώσεις του, την μία μέρα επιτηθέμενος συλλογικά στην κοινωνία, την άλλη βρίζοντας και απαξιώνοντας πρόσωπα η κοινωνικές ομάδες, κινήματα και αντιστάσεις. Ποιος σοβαρός πολιτικός, σε εποχές μάλιστα σαν και αυτές, χρησιμοποιεί όχι μόνο αυτά τα επειχηρήματα, αλλά και την χαρακτηριστική γλώσσα; Ο κ. Πάγκαλος λοιπόν, που δεν είναι κάποιος ηλίθιος η πρωτόβγαλτος, εν πλήρη γνώση των αντιδράσεων δήλωνε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» η χαρακτήριζε συλλήβδην τους αγανακτισμένους «κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες». Ο ρόλος του ήταν απλός και ξεκάθαρος: λειτουργούσε ως ο μαγνήτης της οργής της κοινωνίας, έτσι ώστε να μένουν στο απυρόβλητο ( η τουλάχιστον να υποβιβάζονται) θέματα και πρόσωπα στις συγκεκριμένες περιόδους.
Κάτι αντίστοιχο είδαμε και τον Δεκέμβρη του 2008, με τον Κούγια να πρωταγωνιστεί στον ρόλο «Παγκάλου». Πρέπει να είναι τουλάχιστον αφελής κάποιος για να θεωρεί ότι η δηλώσεις του Κούγια οφείλονται στην έλλειψη IQ η στην άγνοια της πραγματικότητας και άρα και των συνεπειών τους. Πολύ απλά, οι δηλώσεις Κούγια μετατόπισαν την κατακραυγή από τους πολιτικούς στόχους, δηλαδή το κράτος και τα μέσα καταστολής του, στο πρόσωπο του ίδιου του Κούγια, με τον οποίον άρχισαν όλοι να ασχολούνται από ένα σημείο και μετά, ενώ η εξέγερση έσβηνε σιγά σιγά. Τα νερά θόλωσαν, ο στόχος μετατοπίστηκε με μηδενικές απώλειες για τον αντίπαλο και ούτε γάτα ούτε ζημιά για το κράτος. Στο σήμερα λοιπόν, ο κ. Πάγκαλος έπαιξε τον ρόλο του επί δύο χρόνια. Τράβηξε τεράστιο κομμάτι της κοινωνικής κατακραυγής, στο όνομα του προσωποποιήθηκε ο φταίχτης και αφού κάηκε πολιτικά, αποχωρεί σήμερα, ελεύθερος και ωραίος να χαρεί τα λεφτά του και τα αξιώματα του.
Παρόλα αυτά, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο που η ρατσιστική και ξενοφοβική ρητορική αυξάνεται μέρα με την μέρα καθώς πλησιάζουμε στις εκλογές. Καθώς διαλύονται τα πάντα, καθώς η οργή αυξάνει σε δυσθεώρητα ύψη, η απελπισία και η εξαθλίωση απλώνονται παντού, πρέπει κάπου να βρεθεί ο εχθρός. Μάλιστα, ο εχθρός αυτός πρέπει πάντα να είναι κάποιος αδύναμος να αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο, κάποιος που θα έχει εμφανείς διαφορές μεταξύ της υπόλοιπης κοινωνίας, κάποιος που θα φορτωθεί τα πάντα στην πλάτη του και, ως φυσική απόρροια, θα εξοντωθεί. Οι μετανάστες φαντάζουν ως το τέλειο θύμα.
Η ρατσιστική προπαγάνδα δεν έσβησε ποτέ στην Ελλάδα. Υπόγεια και με δόλια μέσα, συντηρήθηκε ένας χαμηλής έντασης ρατσισμός από ΜΜΕ, φασίστες και πολιτικούς, ο οποίος τώρα εξαργυρώνεται για να χρησιμοποιηθεί ως όπλο υποταγής της κοινωνίας. Στους μετανάστες ποτέ δεν επετράπη να ριζώσουν εδώ και να αντιμετωπίζονται ως κομμάτι της κοινωνίας και της χώρας. Η χαμηλών τόνων έως τα τελευταία χρόνια ρατσιστική ρητορική προσπαθεί να σπάσει τους οποιοσδήποτε δεσμούς που θα αναπτυχθούν μεταξύ ντόπιων και μεταναστών που ζουν εδώ, έτσι ώστε στο πρόσωπο του μετανάστη που σου καθαρίζει τα τζάμια η να σου πουλάει αναπτήρες να μην βλέπεις έναν άνθρωπο, αλλά μια ολόκληρη κατηγορία, τον «ξένο», τον «λαθρομετανάστη», ο οποίος απαντά στα στερεότυπα που ο ρατσισμός επιβάλλει. Ξεκινώντας από τους Αλβανούς εργάτες των προηγούμενων δεκαετιών φτάνουμε σήμερα στους «λαθρομετανάστες». Το επίθετο «Αλβανός» έφτασε να γίνει βρισιά, σε εποχές πολύ πιο ομαλές και οικονομικά χρυσές για την ελληνική κοινωνία. Το επίθετο «λαθρομετανάστης» θα πρέπει να μεταβληθεί σε «εχθρός», σε κάτι απρόσωπο και απειλητικό, για γίνει δικαιολογία της εξόντωσης τους, φυσικής η μη.
Ο «εχθρός» είναι μελαμψός. Ο «εχθρός» είναι αλλόθρησκος, μουσουλμάνος, άρα προαιώνιος αντίπαλος. Ο «εχθρός» είναι ξένος, άρα δεν έχει δικαιώματα σε αυτόν τον τόπο. Ο «εχθρός» εγκληματεί, σκοτώνει, βιάζει, κλέβει, σε αντίθεση με τον πολιτισμένο (και λευκό) ντόπιο. Ο «εχθρός» δεν σέβεται τους νόμους, το κράτος, το χέρι που τον ταΐζει. Ο «εχθρός» δεν είναι κάτι αόρατο, κάτι θεωρητικό αλλά υπάρχει, φαίνεται, στους δρόμους και τις πλατείες. Ο Αλλά κυρίως, ο «εχθρός» είναι αδύναμος, φτωχός, ανήμπορος. Το τέλειο θύμα για τους ακροδεξιούς συνεργάτες της κυβέρνησης και άρα για την κυβέρνηση την ίδια. Το τέλειο θύμα για τον δειλό, για αυτόν που επειδή φοβάται να τα βάλει με αυτούς που του φταίνε, τα βάζει με αυτούς που μπορεί, ακόμα και αν δεν φταίνε. Έτοιμος να «καθαρίσει» την χώρα και μετά να κοιμηθεί ήσυχος αλλά εξαθλιωμένος, δυνάστης και σκλάβος ταυτόχρονα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου