«Πάρε μερικά γατάκια και βάλε τα μέσα σ’ ένα κουτί» μου λέει ο Jamal, χειρούργος στο νοσοκομείο Al Shifa, το βασικό στη Γάζα, ενώ μια νοσοκόμα αφήνει στο έδαφος ακριβώς μπροστά μας κανά δυο χάρτινα κουτιά, καλυμμένα με πιτσιλιές από αίμα.
«Κλείσε τώρα το κουτί, και με όλο σου το βάρος και όλη σου τη δύναμη πήδηξε πάνω του μέχρι ν’ ακούσεις τον ήχο από τα κόκκαλα που σπάνε, και το τελευταίο νιαούρισμα να πνίγεται.» Καθώς κοιτάω τα κουτιά αποσβολωμένος, ο γιατρός συνεχίζει.
«Προσπάθησε τώρα να φανταστείς τι θα γινόταν μετά τη δημοσιοποίηση ενός τέτοιου συμβάντος, την καθόλα δίκαιη αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης, τις καταγγελίες των οργανώσεων για τα δικαιώματα των ζώων…» ο γιατρός συνεχίζει την αφήγησή του, ενώ εγώ δεν καταφέρνω να πάρω τα μάτια μου πάνω αυτά τα κουτιά που είναι τοποθετημένα ακριβώς μπροστά στα πόδια μου. «Το Ισραήλ κλείδωσε εκατοντάδες πολίτες μέσα σ’ ένα σχολείο σαν να ήταν ένα κουτί, δεκάδες παιδιά, και μετά πάτησε πάνω του με όλο το βάρος των βομβών του. Και ποιες ήταν οι αντιδράσεις ανά τον κόσμο; Σχεδόν καμία. Θα ήμασταν πιο ασφαλείς αν είχαμε γεννηθεί ζώα, παρά Παλαιστίνιοι»
Σ’ αυτό το σημείο ο γιατρός σκύβει προς ένα από αυτά τα κουτιά, και το ανοίγει μπροστά μου. Μέσα βρίσκονται ανθρώπινα άκρα, χέρια και πόδια, από το γόνατο και κάτω ή ολόκληρα από το μηρό, που ανήκαν στους ακρωτηριασμένους τραυματίες που φέρανε από το σχολείο των Ηνωμένων Εθνών Al Fakhura di Jabalia, όπου τα θύματα είναι περισσότερα από 50 μέχρι στιγμής. Προφασίζομαι ένα επείγον τηλεφώνημα και αποχαιρετώ το Jamal. Στην πραγματικότητα κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες, διπλώνομαι στα δύο και κάνω εμετό.
Vittorio Arrigoni Γάζα, 8 Ιανουαρίου 2009
«Κλείσε τώρα το κουτί, και με όλο σου το βάρος και όλη σου τη δύναμη πήδηξε πάνω του μέχρι ν’ ακούσεις τον ήχο από τα κόκκαλα που σπάνε, και το τελευταίο νιαούρισμα να πνίγεται.» Καθώς κοιτάω τα κουτιά αποσβολωμένος, ο γιατρός συνεχίζει.
«Προσπάθησε τώρα να φανταστείς τι θα γινόταν μετά τη δημοσιοποίηση ενός τέτοιου συμβάντος, την καθόλα δίκαιη αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης, τις καταγγελίες των οργανώσεων για τα δικαιώματα των ζώων…» ο γιατρός συνεχίζει την αφήγησή του, ενώ εγώ δεν καταφέρνω να πάρω τα μάτια μου πάνω αυτά τα κουτιά που είναι τοποθετημένα ακριβώς μπροστά στα πόδια μου. «Το Ισραήλ κλείδωσε εκατοντάδες πολίτες μέσα σ’ ένα σχολείο σαν να ήταν ένα κουτί, δεκάδες παιδιά, και μετά πάτησε πάνω του με όλο το βάρος των βομβών του. Και ποιες ήταν οι αντιδράσεις ανά τον κόσμο; Σχεδόν καμία. Θα ήμασταν πιο ασφαλείς αν είχαμε γεννηθεί ζώα, παρά Παλαιστίνιοι»
Σ’ αυτό το σημείο ο γιατρός σκύβει προς ένα από αυτά τα κουτιά, και το ανοίγει μπροστά μου. Μέσα βρίσκονται ανθρώπινα άκρα, χέρια και πόδια, από το γόνατο και κάτω ή ολόκληρα από το μηρό, που ανήκαν στους ακρωτηριασμένους τραυματίες που φέρανε από το σχολείο των Ηνωμένων Εθνών Al Fakhura di Jabalia, όπου τα θύματα είναι περισσότερα από 50 μέχρι στιγμής. Προφασίζομαι ένα επείγον τηλεφώνημα και αποχαιρετώ το Jamal. Στην πραγματικότητα κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες, διπλώνομαι στα δύο και κάνω εμετό.
Vittorio Arrigoni Γάζα, 8 Ιανουαρίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου