ΛΗΣΤΑΡΧΟΣ ΓΙΑΓΚΟΥΛΑΣ (1894-1925): Ιστορία και θρύλοι του «Βασιλιά των Ορέων»

https://zenithmag.wordpress.com/2017/09/20/%ce%bb%ce%b7%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%bf%cf%83-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b1%cf%83-1894-1925-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b8/?fbclid=IwAR29qhOeEdUFQM1pdeOgiywT6uZnQehCbZfV5jQDCYeL3embHIC6ElnO9n4

Η πρώτη μου επαφή με τον ρατσισμό

Η πρώτη μου επαφή με τον ρατσισμό ήταν σε ένα παιχνίδι με τη Lazio. Κάθε φορά που ακουμπούσα την μπάλα ο κόσμος έκανε θορύβους. Στην αρχή δεν το κατάλαβα όμως στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που ακουμπούσα την μπάλα έκαναν ήχους μαϊμούδων. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να φύγω από το γήπεδο για να δώσω το στιγμα μου, αλλά μετά σκέφτηκα ότι είναι ακριβώς αυτό που θέλουν. 'Γιατί το κάνουν; Γιατί είμαι μαύρος; Δεν είναι φυσιολογικό να είσαι μαύρος σε αυτόν τον κόσμο;' σκέφτηκα.

Μετά από λίγο ο διαιτητής σταμάτησε το παιχνίδι, είπε ότι είναι μαζί μου και ότι αν δεν θέλω να συνεχίσω το παιχνίδι να του το πω. Ήταν γενναίο εκ μέρους του, όμως το τελείωσα. Βγήκε ανακοίνωση αλλά αυτοί συνέχισαν. Στο τέλος ήμουν πολύ θυμωμένος, αλλά θυμήθηκα κάτι σημαντικό. Ένα από τα παιδιά που είχαν βγει από τη φυσούνα μου είχε ζητήσει τη φανέλα μου. Πήγα να του τη δώσω και τι μου είπε;

'Λυπάμαι πολύ για αυτό που εγινε'

Με σημάδεψε αυτό. Ο μικρούλης είχε απολογηθεί δε ξέρω και γω για πόσους μεγάλους ανθρώπους. Και το πως ένιωσα ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε. Αυτό είναι το παιδικό πνεύμα και αυτό λείπει από τον κόσμο μας αυτή τη στιγμή."

via@The Players' Tribune